viernes, 28 de noviembre de 2008

La pregunta más difícil

Hoy toca "reflesionar". A veces a uno en la vida le cojen a contrapié con un gesto, un acto, una pregunta. A mí me pilló desprevenido mi enano hace como tres años cuando lo llevé por primera vez al fútbol con 4 años escasos. "Papá, ¿a tí por qué te gusta el fútbol?". Adióoos. La pregunta definitiva. El carrito del Helao no me pilló, me pasó literalmente por encima. La verdad es que a ver cómo a un niño de esa edad se lo explicas y que lo entienda, más cuando a su edad no comprende conceptos abstractos.
Intenté explicarle que por que a veces haces y repites lo que ves a tu alrededor, y que en nuestra familia a más de una persona le gustaba y le gusta el fútbol, que es a lo que yo jugaba en el cole, etc. Pero la verdad es que la pregunta se las trae: no hace mucho, os castigué con un vídeo tal que




en el que intentaba explicar el porqué de algo que cuando eres más joven, tiene un significado especial a la espera de otras cosas o personas en la vida que adelanten al fútbol en tu escala de valores.Y aún hoy lo sigue teniendo en cierta medida: a veces me sorprendo al acabar algún partido colándome en la grada de General y bajando al nivel del césped a ver el estadio desde abajo, a oler la hierba, y os aseguro que es una sensación tan intensa que a veces hasta duele.
Ayer de noche, mientras estaba en Riazor viendo cómo machacábamos a un Feyenoord venido a menos, y cómo nos despedíamos de alguien tan especial como Roy Makaay, con un estadio puesto en pié cantando "Roy Makaay, te quiero", volví a pensar en la pregunta y delante tenía una vez más la respuesta: por noches como la de ayer, por otras noches de infamia, por los buenos y los malos días, por la tristeza y la rabia, por el orgullo y la Victoria, por compartir con el que se sienta a tu lado ese momento mágico o ese otro cuando el balón da en el palo de tu portería y se te para el corazón. Pero también por ver cómo el fútbol despierta también lo peor de cada uno, con una panda de salvajes destrozando la grada y grabándolo en vídeo, como ayer.
El fútbol. Como alguien dijo, "si no existiera, habría que inventarlo". Como tituló Don Alfredo Di Stéfano sus memorias decicadas a la pelota: "Gracias, Vieja". Y aquí estamos, a las Duras y a las más Duras, desde el 7 de septiembre de 1.980, en un envejecido Riazor y un Depor 3-Ensidesa de Avilés 0. Y ahora con el enano, lo que nos queda, achicándose cada vez más tu número de abonado a la vez que en tu hijo la ilusión por los colores crece sin parar.
Así es y así lo veo. Y que sea por muchos años. Amén

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Ke dificil es responder a esa pregunta. Quizás ayer a las 23:00 resultaba un poco más fácil.

Un saludo crack. Princi

FM67 dijo...

Otro saludo, Champ :)

Animaliño dijo...

Eu simplemente penso que o fútbol esperta en nós un sentimento de colectividade que moi moi poucas cousas conseguen igualar.
No fútbol estás rodeado de xente que pouco ten que ver contigo: vota a outros partidos, traballa nalgo que ti nin sabes que existe, ten un estilo de vida radicalmente distinto... pero cando o Dépor marca un gol, fúndeste con eles nun abrazo.
Por suposto que ese sentimentos tamén sirve para sacar cousas malas da xente. Hai que saber tomalo con calma, pero a verdade é que algúns dos momentos máis emocionantes da miña vida vivinos na grada de general. Nunca esquecerei o 4-3 ao PSG, o 4-0 ao Milán, as goleadas ao Mandril, etc. Momentos de festa colectiva.
É difícil de explicar, é unha terapia colectiva para desafogarse e compartir un sentimento. É algo que se colle de neno e xa é imposible de soltar. É algo que te define, gústeche ou non.

E, dentro diso, hai que dicir que ser do Dépor é especial. De moi poucos clubes se pode estar máis orgulloso. FORZA DÉPOR SEMPRE!

Anónimo dijo...

Bonito comentario compañero deportivista. Una preguntar tan dificil de responder como es la grandiosidad que acompaña al fútbol.
Un saludo, de uno que dia tras dia enciende su ordenador casi exclusivamente para enterarse de lo que ocurre en la vieja brigantium y que a mas de 500 km sueña con retornar a esa ciudad querida a disfrutar de algo que se lleva en el corazon.


Barral90

FM67 dijo...

Un abrazo, Barral90, y que vuelvas pronto :)